26 September 2021 - (KM 40/1.690)

VALENTINO ROSSI

Ze willen allemaal zo rijden als hun grote held. Het favoriete stuk asfalt is de SP 258, tevens de enige doorgaande weg hier. Vooral zondag is een ideale dag om te racen. Op fietsers wordt niet echt gerekend.

Na een goede nachtrust, afgezien van het helaas moeten vermoorden van een fors aantal vliegende reuzen-torren en het om 7 uur gewekt worden door klokgebeier, begeef ik mij naar beneden.

Het ontbijt is naar verwachting !! In een zaal met de sfeer van een crematorium staat een niet rijkelijk gevuld buffet opgesteld. Men is duidelijk aanhanger van de minimalistische cuisine. De schijf van 5 bestaat hier met name uit suiker; we doen natuurlijk niet aan moderne flauwekul als fruit, muesli en volkoren produkten. Het enige rijkelijk aanwezige is een grote bak vol cupjes met jam. Waar je dat dan op zou moeten smeren is onduidelijk. Ik vul mijn maag met yoghurt, die net niet over de datum is, en croissants die gisteren al klaar stonden. Zelfs de bestelde cappuccino wordt zorgvuldig verkracht en, door het toevoegen van een plens water, veranderd in een americano.

Terwijl ik nog niet eens bij Assisi ben, voltrekt zich bij het uitchecken een wonder. Ik wil eerst even mijn fietstassen buiten zetten, maar men vermoedt vertrek zonder betaling. De Neanderthaler die gisteren nog mank was, is als een haas bij de balie. Zondag, halleluja, it’s a miracle !

Bij de uitgang staat het vol mannen met Oosteuropees uiterlijk; het begrip “verveeld rondhangen” krijgt een nieuwe dimensie. Het hotel voorziet ze blijkbaar in hun behoefte aan Oostblok-nostalgie…

Waar ik gisteren een uur nodig had om boven te komen, ben ik in nu 2 minuten beneden. Lekker, die zwaartekracht ! Terug op de route begint de klim licht. Zoals eerder gezegd, het gaat door dunbevolkt gebied; tijdens de hele rit eigenlijk maar 1 dorpje, Badia Tedalda. Onderweg rijd ik de provincie Toscane binnen. Daarna komt het zwaarste gedeelte van de route, om na veel zweetdruppels. uiteindelijk de Valico Viamaggio (1.050 meter) te bereiken. Overal stokken langs de weg, als markering tijdens winterse sneeuwval.

Onderweg honderden motorijders. Ik ben niet zo ingevoerd in de scene, maar ik onderscheid 2 soorten. Toerrijders, vooral op Harleys en BMW’s, die rustig rondtuffen. Daarnaast jonge gasten op Ducati’s die net zoals hun grote voorbeeld zo hard mogelijk willen gaan en liefst plat door de bochten. Het is echter geen circuit met strak asfalt. Integendeel, de weg zit vol scheuren, gaten en kiezels. Een stuurfoutje met snelheden boven 100 km per uur is snel gemaakt. Ik zie veel kruizen en monumentjes langs de weg, dus blijkbaar gaat het niet altijd goed….

Na het bereiken van de top, volgt een lange afdaling met in de verte het stuwmeer Lago di Montedoglio. In de tweede helft van de afdaling gaat de weg verder door het loofbos tot aan mijn eindbestemming Sansepolcro. De coureurs zijn vervangen door koetjes, geraas door geklingel !